เธอว่า… ความรัก…
คือแบกของหนักบนไหล่
คือทางยิ่งก้าวยิ่งไกล
คือหวังไสวในเลือนลาง
เขาว่า… ความรัก…
คือเชือกดึงชักให้ก้าวย่าง
คือกำแพงแก้วที่กั้นกลาง
คือการถากถางทางเรื้อรก
ท่านว่า… ความรัก…
คือการรู้จักภาพในกระจก
คือฤดูร้อนที่ฤดีสะทก
คือฟ้าด้านตะวันตก ตะวันทิ้ง
คนหลงทางกลางป่าว่า… ความรัก…
คือคืนหนาวหนักมีไฟผิง
คือเพิงกลางไพรได้พักพิง
คือกิ่งก้านใหม่ ดอกไม้ระบำ
กวีว่า… ความรัก…
คือเสียงทายทักจากเถื่อนถ้ำิ
คือท่วงทำนองของธารน้ำ
คือกระหน่ำแรงกล้าแห่งพายุ
นักเดินทางว่า… ความรัก…
คือวักเย็นใสในร้อนระอุ
คือเพลงระบำแห่งน้ำพุ
คือการปะทุอุปาทาน
คนสวนว่า… ความรัก…
คือผักขมพร้อมจะหอมหวาน
คือครู่หนึ่งนั้นอนันตกาล
คือช่วงยาวนาน ผ่านเพียงพริบตา
ปฏิมากรว่า… ความรัก…
คือรูปสลักปรารถนา
คือภาพจริงไหวในมายา
ทั้งคือภาพลวงตา ยิ่งกว่าจริง!
เช่นนั้น, ความรัก
ไร้ฤดูให้รู้จัก หนักหน่วงยิ่ง
ตุ่มตาใหม่… ใบร่วง ยากช่วงชิง
เรายังวิ่งยื้อแย่งตกแต่งชีวิต!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น